Iets wat je mist

Het kind staart,
thuis niet gewenst,
weggelopen,
naar de piano in de etalage.

Duisternis rondom zijn jas,
sneeuw aan zijn schoenen,
kou in zijn vingers,
herinneringen aan
de piano
in zijn hart.

De deur zwaait open.
De eigenaar,
donkere snor,
donkere blik,
gehuld in een mantel,
getooid met een hoge
hoed.
Een armzwaai
verwelkomt het kind.

In een schemerige
lege showroom
speelt het
melodieën
van vroeger.
Het kind sluit de klep.
Weemoed lekt
uit zijn oog.

Plots drie vreemde
tonen:
een lage,
twee hoge.
Betoverend mooi,
herkomst onbekend.
Het kind kijkt,
zoekt.

Het kind poogt op te staan.
Maar het is alsof
tientallen handen
drukken op zijn schouders,
bovenbenen,
zijn voeten grijpen.

Vanuit de schaduw
verschijnt de eigenaar
grijnzend,
en wijst naar de piano.

De klep gaat open.
Schuurpapieren toetsen.
Het kind moet blijven
spelen
tot zijn vingers
zijn afgesleten tot stompjes.